Wprowadzenie i cel:
Uchyłki okrężnicy definiowane są jako workowate uwypuklenia ściany jelita przechodzące przez warstwę mięśniową w tzw. miejscach zmniejszonej oporności. Uchyłki esicy stanowią jedną z najczęstszych patologii jelita grubego stwierdzanych w trakcie kolonoskopii. W krajach zachodnich częstość występowania uchyłków rośnie. Z czasem może dochodzić do zapalenia oraz krwawień związanych z występowaniem uchyłków. Celem pracy jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy na temat epidemiologii, diagnostyki oraz metod leczenia choroby uchyłkowej jelita grubego.

Metody przeglądu:
Do przeglądu piśmiennictwa użyto bazy PubMed. Wyszukiwano frazy w języku angielskim: „diverticular disease”, „diverticula”, „diverticula treatment”, „diverticula etiology”.

Opis stanu wiedzy:
Czynnikami ryzyka wystąpienia uchyłków jelita grubego są m.in. dieta uboga w błonnik, częste spożywanie alkoholu, palenie tytoniu oraz otyłość. Wystąpienie takich objawów jak wzdęcia, ból brzucha, zmiana rytmu wypróżnień, krwawienie, ostre zapalenie czy perforacja uchyłków określane jest mianem choroby uchyłkowej. Rozpoznanie uchyłków jelita grubego ustalane jest najczęściej na podstawie tomografii komputerowej jamy brzusznej i miednicy oraz kolonoskopii. Leczenie objawowych uchyłków okrężnicy jest trudne i obejmuje farmakoterapię, modyfikacje dietetyczne, a w niektórych przypadkach leczenie endoskopowe lub chirurgiczne.

Podsumowanie:
Choroba uchyłkowa jelita grubego stanowi istotny i narastający problem kliniczny. Dobór właściwych technik diagnostyki i leczenia, gwarantujący bezpieczeństwo pacjenta, uzależniony jest od wielu czynników i stanowi duże wyzwanie dla zespołu leczącego. Leczenie powikłanej choroby uchyłkowej obejmuje modyfikacje diety oraz stylu życia, a także małoinwazyjne zabiegi chirurgiczne oraz endoskopowe.