Wprowadzenie i cel pracy:
Personel medyczny jest zobowiązany do zachowania w tajemnicy wszystkich informacji dotyczących pacjenta, które uzyskał w czasie udzielania świadczeń zdrowotnych, również po śmierci pacjenta. Celem artykułu jest zwiększanie świadomości prawnej pracowników medycznych w zakresie obowiązków prawnych związanych z tajemnicą zawodową po śmierci pacjenta.

Metody przeglądu:
Niniejszą pracę napisano na podstawie danych zawartych w polskim Systemie Informacji Prawnej „LEX”. Użyto także Internetowego Systemu Aktów Prawnych

Opis stanu wiedzy:
Tajemnicę zawodową regulują: Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, Ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, Kodeks Etyki Lekarskiej oraz Ustawa z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty. Według prawa cywilnego po śmierci wygasają wszystkie dobra osobiste człowieka, mimo to obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej medyków nie wygasa w momencie zgonu pacjenta. Pozostaje ona w mocy również po śmierci pacjenta, z uwzględnieniem pewnych wyjątków. Wątpliwości budzi stosunkowo duża grupa osób uprawnionych do informacji o zmarłym, co z kolei kłóci się z ideą tajemnicy zawodowej jako gwarancji prywatności i poufności. Poinformowanie o zgonie pacjenta nie jest tożsame ze złamaniem tajemnicy lekarskiej.

Podsumowanie:
Tajemnica zawodowa zobowiązuje pracownika medycznego do zachowania w tajemnicy wszelkich informacji związanych z pacjentem, które zostały uzyskane w związku z wykonywaniem zawodu. Nie ustaje ona w momencie zgonu, co jest wynikiem szczególnej relacji i zaufania wobec personelu medycznego oraz szacunku dla człowieka jako jednostki autonomicznej.