Wstęp:
Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest chorobą postępującą. Objawy, które wstępują w początkowym jej okresie, często są lekceważone, a dopiero towarzysząca jej duszność wysiłkowa, występująca już w zaawansowanym stadium choroby, zmusza chorego do poszukiwania fachowej pomocy. Celem pracy jest określenie zależności działań samoopiekuńczych (samoopieka), podejmowanych przez pacjentów z POChP w domu i w szpitalu, oraz czynników warunkujących ten stan.

Materiał i metody:
Badania przeprowadzono w 2008 roku w jednym ze szpitali w województwie podkarpackim. Miały one charakter dobrowolny i wzięło w nich udział 110 pacjentów z POChP. Wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego. Za narzędzie posłużył samodzielnie opracowany, niestandaryzowany kwestionariusz ankiety. Przy jego tworzeniu wykorzystano dotychczasowy stan wiedzy oraz własne, wieloletnie doświadczenia z pracy z tą kategorią chorych.

Wyniki:
W wyniku przeprowadzonej analizy statystycznej stwierdzono istotne różnice w poziomie samoopieki sprawowanej w domu (68,80pkt) i podczas pobytu w szpitalu (71,45pkt), (Z=12,86;p<0,01). Stwierdzono wysoce istotne różnice w ilości problemów, z jakimi muszą radzić sobie ankietowani w domu w porównaniu z tymi w szpitalu. Stwierdzono, że osoby, które korzystały z informacji na temat, jak żyć z chorobą, udzielanych im przez lekarza oraz pielęgniarkę, miały istotnie lepszy poziom samoopieki (72,64 pkt) w porównaniu do tych chorych, którzy czerpali informacje na ten temat z „innych źródeł” (66,93 pkt), różnica ta była istotna statystycznie (p=0,02).

Wnioski:
1. Silna motywacja chorych na POChP wywiera istotny wpływ na ich poziom samoopieki. 2. Pobyt w szpitalu i uzyskiwanie informacji na temat choroby od personelu medycznego (lekarze, pielęgniarki) ma istotny wpływ na poziom samoopieki chorych na POChP. 3. W badanej grupie chorych nie wykazano istotnego wpływu czynników socjo-medycznych na poziom samoopieki.i.