Wprowadzenie i cel:
Depresję poporodową definiuje się jako pojawienie się epizodu depresyjnego w okresie po porodzie, ze szczytem występowania między 3. a 6. miesiącem od rozwiązania. Szacuje się, że obecnie problem ten dotyczy 1 na 10 ojców, a mimo to większość badań skupia się jedynie na depresji poporodowej matek.

Cel pracy:
Celem badania była analiza doniesień nauko-wych nt. depresji poporodowej u mężczyzn (PPPD – paternal postpartum depression). W tym celu dokonano przeglądu dostępnego piśmiennictwa na temat „Poporodowa depre-sja wśród mężczyzn”, korzystając w tym celu z baz danych: Scopus, PubMed oraz OVIDMedline.

Opis stanu wiedzy:
Kwestionariuszem stosowanym w diag-nostyce PPPD jest Edinburgh Postnatal Depression Scale, który jest wykorzystywany jako test skriningowy w kierunku depresji poporodowej występującej u matek, ale znalazł także zasto-sowanie w przypadku ojców.

Wyniki:
Ojcowie dostrzegali problem braku edukacji w zakresie opieki zdrowotnej w odniesieniu do ich potrzeb w okresie okołoporodowym oraz niedobór wsparcia specjalistów. Zaburzony stan psychiczny ojca uniemożliwia mu wzięcie pełnej odpowiedzialności za rodzinę i obciąża psychicznie matkę. Jednocześnie zła relacja partnerska jest czynnikiem ryzyka PPPD. Depresja poporodowa u mężczyzn stanowi niebezpieczeństwo dla ich nowo narodzonych dzieci, znajdujących się w okresie ich rozwoju, kiedy to są szczególnie wrażliwe

Podsumowanie:
Ojcowie powinni być poddawani testom scriningowym celem wczesnego wykrywania PPPD i pod-jęcia interwencji. PPPD jest zaburzeniem, w odniesieniu do którego brakuje odpowiednich narzędzi diagnostycznych. Uświadamianie społeczeństwa na temat PPPD jest ważne, ponieważ ojcowie są szczególnie narażeni na PPPD, chcąc spełnić tradycyjne oczekiwania i podejmować nowoczesne zadania związane z ojcostwem