Wprowadzenie i cel:
Artykuł analizuje strategię szczepień przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV) w Polsce oraz porównuje ją z innymi programami szczepień realizowanymi w krajach Europy i świata. Celem pracy jest analiza skuteczności oraz wskazanie mocnych i słabych stron zatwierdzonego w 2023 roku programu szczepień. Zasugerowane zostały również działania, których wprowadzenie mogłoby zwiększyć skuteczność programu oraz obniżyć zachorowalność na raka szyjki macicy.

Metody przeglądu:
Przeprowadzono przegląd literatury dotyczący szczepień przeciwko HPV z wykorzystaniem baz elektronicznych (Pubmed), który uzupełniono analizą wytycznych i strategii szczepień z innych krajów oraz danych i statystyk udostępnionych przez polskie organy państwowe (CEZ, NFZ, MZ, GIS, AOTMiT, ABM). Podczas przeglądu literatury użyto słów kluczy: „HPV vaccination strategy”, „HPV vaccination implementation”, „HPV vaccines”, „HPV immunization barriers”, „HPV immunization program”, „HPV immunization rates”. Wykluczono wytyczne dotyczące strategii szczepień HPV opublikowane przed 2016 rokiem.

Opis stanu wiedzy:
HPV jest powszechną infekcją związaną z wieloma nowotworami, w tym rakiem szyjki macicy. W Polsce odsetek wyszczepialności w porównaniu do innych krajów zachodniej Europy, takich jak Norwegia czy Szwecja, jest niski. Polski program szczepień zakłada, by do 2028 roku zaszczepić 60% populacji. Realizacja tych założeń napotyka bariery, jak niska świadomość w grupach docelowych oraz problemy logistyczne związane z dostępem do szczepionek.

Podsumowanie:
Polska poczyniła istotne postępy w zakresie ochrony populacji przeciwko HPV. Działania edukacyjne czy usunięcie barier administracyjnych to niezbędne czynniki prowadzące do wzrostu wyszczepialności. Na tle innych krajów Polska ma jeszcze wiele do nadrobienia, aby osiągnąć poziom ochrony porównywalny do krajów z najwyższymi wskaźnikami szczepień.