Wprowadzenie:
Pojęcie orthorexia nervosa zaproponował w 1997 roku amerykański lekarz Steven Bratman. O ortoreksji mówi się wtedy, gdy codzienne aktywności zostają podporządkowane czasochłonnemu planowaniu, kupowaniu oraz przygotowywaniu posiłków.

Cel pracy:
Głównym celem pracy jest przybliżenie ortoreksji jako stosunkowo nowego i nieznanego zaburzenia jedzenia. W artykule przedstawiono również stosowane metody diagnostyki i leczenia tej choroby oraz grupy ryzyka.

Skrócony opis stanu wiedzy:
Dokładna liczba osób cierpiących na ortoreksję nie jest znana. Prawdopodobnie jest to spowodowane tym, że chorzy rzadko przyznają się do tego, że mają problem z jedzeniem, a tym bardziej nie zgłaszają się do specjalistów w celu podjęcia leczenia. Brakuje także jednolitej definicji tej choroby i kryteriów diagnostycznych. Łączy ona bowiem cechy zaburzeń odżywiania, zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych oraz zaburzeń somatoformicznych. Cechami przemawiającymi za rozpoznaniem ortoreksji są: nadmierne przywiązanie do zdrowego stylu życia, obecność cech osobowości obsesyjno-kompulsywnej, sztywność zachowań związanych z przygotowaniem posiłków, a także występowanie negatywnych konsekwencji wynikających z ich utrzymywania. Niestety zachowania te niosą niebezpieczne konsekwencje: od niedożywienia i niedoborów składników pokarmowych, będących efektem restrykcyjnej i mało urozmaiconej diety, po zaburzenia funkcjonowania społecznego spowodowanych izolacją i strachem przed oceną ze strony otoczenia.

Podsumowanie:
Granica między dbaniem o racjonalne odżywianie a obsesją na tym punkcie jest bardzo cienka. Ogół zagadnień związanych z ortoreksją przedstawionych w artykule jasno wskazuje, że mimo braku jednolitej definicji oraz kryteriów diagnostycznych tej choroby nie powinno się jej bagatelizować.