Wprowadzenie i cel pracy:
W ostatnim czasie w krajach zachodnich duże uznanie zyskało nowe podejście do leczenia i opieki nad pacjentem, nazywane opieką zorientowaną na osobę (OZO). W Polsce podejście to nie jest szerzej znane, pomimo iż wykazano jego pozytywne rezultaty zarówno w zakresie poprawy jakości leczenia, rehabilitacji i opieki, jak i ograniczenia kosztów. Celem pracy jest przedstawienie definicji opieki zorientowanej na osobę, wykazanie istotnych różnic pomiędzy rozmaitymi rodzajami opieki oraz wskazanie charakterystycznego dla OZO toku postępowania.

Opieka zorientowana na osobę:
Podstawowym elementem OZO jest ujmowanie pacjenta w szerokim kontekście, nie tylko widzenie go przez pryzmat jego choroby, ale przede wszystkim postrzeganie go jako osoby ze wszystkimi jej możliwościami i ograniczeniami. Słowo „pacjent” kojarzy się z uprzedmiotawianiem danej osoby i redukowaniem jej do odbiorcy usług medycznych. OZO oznacza odejście od modelu, w którym pacjent jest pasywnym celem interwencji medycznej, na rzecz modelu zakładającego bardziej partnerskie ustalenia i traktowanie pacjenta jako osoby aktywnie uczestniczącej we własnej opiece i procesie podejmowania decyzji. Współtworzenie partnerstwa między pacjentem, jego rodziną a pracownikami ochrony zdrowia jest podstawowym elementem OZO. Podejście to jest oparte na trzech filarach: partnerstwie, narracji pacjenta i dokumentacji.

Podsumowanie:
Opieka zorientowana na osobę może służyć poprawie jakości usług dostarczanych przez ochronę zdrowia. Podejście to ma również znaczny potencjał powstrzymania wzrostu kosztów opieki zdrowotnej dzięki lepszemu wykorzystaniu zasobów pacjenta i jego sieci społecznej oraz stworzeniu synergii ze wsparciem proponowanym przez system ochrony zdrowia.