Wprowadzenie:
Jednym ze strategicznych celów zdrowotnych Narodowego Programu Zdrowia na lata 2007–2015 jest zwiększenie aktywności fizycznej ludności. Cel ten znajduje mocne uzasadnienie, gdyż społeczeństwo polskie cechuje niska aktywność fizyczna. Szacuje się, że zaledwie około 30% dzieci i młodzieży oraz 10% dorosłych uprawia formy ruchu, których rodzaj i intensywność obciążeń wysiłkowych zaspokajają potrzeby fizjologiczne organizmu. Podstawową przyczyną takiego stanu rzeczy jest niska świadomość w zakresie potrzeb sportu i rekreacji.

Cel:
Ocena składu ciała studentów o zróżnicowanym poziomie aktywności fizycznej.

Materiał i metody:
W badaniach uczestniczyli studenci Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego w Radomiu reprezentujący różne kierunki studiów i różny poziom aktywności fizycznej. Aktywność fizyczną badanych określono na podstawie deklarowanej częstotliwości i intensywności wysiłku fizycznego w ciągu tygodnia w czasie wolnym. Jako metodę badań zastosowano bioelektryczną impedancję (bioelectrical impedancje analysis – BIA). Analizę statystyczną przeprowadzono w oparciu o program Statistica PL.

Wyniki:
Różnice między grupą aktywną i pasywną fizycznie w zakresie składników tkankowych ciała, ocenione testem t-Studenta wykazały istotny poziom statystyczny. U ponad 60% studentów pasywnych fizycznie wartość wskaźnika BMI sklasyfikowano jako nadwagę i otyłość I°. U studentów aktywnych fizycznie 20% sklasyfikowano jako osoby z nadwagą, otyłości nie stwierdzono u żadnego z nich. Wskaźnik BMI wysoko korelował z tkanką tłuszczową podskórną i trzewiową w grupie studentów pasywnych fizycznie. Bardzo wysokie wartości współczynnika korelacji wystąpiły w relacjach tkanki tłuszczowej podskórnej do tkanki mięśniowej.

Wnioski:
Zwiększony wysiłek fizyczny o odpowiednim natężeniu i systematycznie stosowany przyczynia się do zwiększenia proteinowej masy ciała, zmniejszenia zawartości tkanki tłuszczowej podskórnej i trzewnej, zwiększenia szczupłej masy ciała (LBM) oraz utrzymania wskaźnika BMI w granicach normy.