Postęp medycyny w zakresie leczenia i zapobiegania chorobom spowodował znaczący wzrost populacji osób starszych. W badaniach epidemiologicznych obserwuje się w tej populacji zwiększenie częstości występowania zaburzeń depresyjnych. Celem pracy jest ocena występowania objawów depresji w populacji osób starszych. Badanie przeprowadzane było w latach 2008–2010 w placówkach leczniczo-opiekuńczych na terenie powiatu bielskiego. Obejmowało ono osoby, które ukończyły 65 lat. Oparto go o kwestionariusz własnej konstrukcji, dotyczący sprawności funkcjonalnej i sytuacji zdrowotnej oraz o standaryzowane narzędzie badawcze (Geriatryczna Skala Oceny Depresji- GDS). U każdego badanego przeprowadzono także pomiary antropometryczne. W badaniach wzięły udział 202 osoby starsze. W badanej populacji zdecydowaną większość stanowiły kobiety, a średnia wieku badanych wynosiła 77,6±7,4 lat. Prawie wszyscy badani negowali picie alkoholu (88%) oraz palenie papierosów (94,1%). Średnia liczba chorób wynosiła u badanych 3,2±1,6. Średnie wartości testu GDS dla całej badanej populacji wynosiły 11,7±6,5 pkt. Brak nastroju depresyjnego stwierdzono u 45,6% badanych, lekkie objawy depresji u 43,6%, a ciężką depresję u 10,9% badanych. Płeć determinowała uzyskane wyniki. Analizując zakresy współczynnika masy ciała (BMI) stwierdzono, że jedynie 1/4 badanych posiadała BMI w granicach normy, natomiast zdecydowana większość przekraczała tę normę w różnym stopniu. Wykazano istotną statystycznie dodatnią zależność wyników GDS z płcią badanych, stanem cywilnym oraz z liczbą posiadanych chorób. Nie potwierdzono istotnej korelacji GDS z wynikami BMI. Depresja nie jest naturalnym elementem procesu starzenia się. Ocena przesiewowa występowania objawów depresyjnych powinna zawsze być elementem całościowej oceny geriatrycznej.