Cel pracy:
Hałas w kabinach karetek pogotowia ratunkowego, które uczestniczą w akcjach ratowniczych może negatywnie wpływać na jakość i precyzję czynności medycznych wykonywanych przez ratowników, jak również prowadzić do ich trwałych ubytków słuchu. Celem badań była ocena narażenia na hałas załóg karetek pogotowia ratunkowego, jadących z włączonymi sygnałami dźwiękowymi do akcji ratowniczych.

Materiał i metody:
Pomiary poziomów dźwięku przeprowadzono w czterech ambulansach pogotowia ratunkowego marki Volkswagen LT 35 z użyciem miernika poziomu dźwięku typu SON-50 firmy SONOPAN. W badaniach uwzględniono dwa rodzaje modulacji sygnałów dźwiękowych (nazywanych „wilk” i „pies”) najczęściej używanych przez załogi karetek. Aby określić warunki akustyczne w pojazdach uprzywilejowanych – karetkach pogotowia ratunkowego, zmierzono poziom ekspozycji na hałas odniesiony do 8-godzinnego dnia pracy LE x 8 h, maksymalny poziomu dźwięku LAmax oraz szczytowy poziom dźwięku C LCPk. Poziomy ekspozycji na hałas mierzono zarówno w przedziale medycznym, jak i w kabinie kierowcy.

Wyniki:
Badania wstępne wykazały, że poziomy hałasu wytwarzanego przez generatory dźwięku zarówno dla modulacji „wilk”, jak i „pies”, w przedziale medycznym, jak i w kabinie kierowcy, były znacznie wyższe od poziomów tła. Nie stwierdzono natomiast istotnych różnic statystycznych w zmierzonych poziomach hałasu między tymi dwiema modulacjami. Szczytowe poziomy dźwięku C LCPk wynosiły 106–110 dB.

Wnioski:
Wysokie poziomy hałasu zarejestrowane w karetkach pogotowia ratunkowego, które uczestniczyły w akcjach ratowniczych, mogą utrudniać pracę ratowników podtrzymujących życie i zdrowie przewożonych pacjentów, a także obniżać koncentrację kierujących tymi pojazdami oraz wpływać na bezpieczeństwo przewożonych osób.