Wprowadzenie i cel pracy:
Inkluzywność i uprzejmość wypowiedzi jest wyjątkowo ważną częścią komunikacji, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę coraz większą różnorodność społeczeństwa. Inkluzywność bywa niedocenianym narzędziem językowym w dziedzinach medycznych. W tym badaniu zajęliśmy się postawami polskich pracowników ochrony zdrowia wobec języka inkluzywnego. Sprawdziliśmy, czy chętnie używa się tego języka w różnych sytuacjach oraz jakie czynniki na to wpływają.

Materiał i metody:
Przeanalizowaliśmy odpowiedzi na pytania ankiety, która została przeprowadzona pośród członków polskiej ochrony zdrowia. Zebraliśmy odpowiedzi od studentów, lekarzy, personelu medycznego oraz pracowników uniwersytetów medycznych.

Wyniki:
Wyniki wskazują na kontrowersyjność tematu inkluzywaności w naszej grupie respondentów. Praktyczne zastosowanie języka inkluzywnego jest różne zależnie od grupy wiekowej, do której zalicza się osoba badana, oraz od jej płci, przy czym kobiety oraz młode osoby wykazują większą tendencję do jego używania. Język, którym posługują się respondenci, jest odmienny w poszczególnych sytuacjach zawodowych, a największy wpływ na inkluzywność wypowiedzi mają cele i priorytety komunikacyjne.

Wnioski:
Sposoby i zasięg wykorzystania języka inkluzywnego w komunikacji medycznej są znacząco różne w zależności od sytuacji i celów mówiącego. Interesującym wnioskiem z naszego badania jest to, że różni nadawcy osiągają podobne cele komunikacyjne, używając różnych narzędzi językowych, a zatem nie dla każdego inkluzywność wypowiedzi jest w takim samym stopniu istotna w komunikacji.