Gruźlica jest chorobą zakaźną wywołaną przez prątek gruźlicy wykryty w 1882 r. przez Roberta Kocha. Źródłem zakażenia są przede wszystkim chorzy prątkujący, rzadziej chore zwierzęta lub przedmioty. Prątki przedostają się do układu oddechowego człowieka drogą kropelkową. W czasie kaszlu, kichania, odpluwania osoba chora wydala prątki, które mogą się dostać do płuc innej osoby wraz z wdychanym powietrzem. Wniknięcie prątków nie jest równoznaczne z zakażeniem, a zakażenie nie zawsze prowadzi do zachorowania, sama też choroba może różnie przebiegać u poszczególnych osób. Rozpoznanie gruźlicy ustala się na podstawie wywiadu, badania radiologicznego, badania plwociny w kierunku poszukiwania prątków Kocha, badania wrażliwości na tuberkulinę. Polska należy do krajów europejskich, w których zapadalność na gruźlicę jest stosunkowo wysoka. Podczas, gdy w skali ogólnopolskiej liczba zachorowań na gruźlicę ulega stałemu zmniejszaniu (z 11 477 przypadków w 2000 roku do 8593 w roku 2006) to w województwie lubelskim utrzymuje się na względnie stałym poziomie, ulegając niewielkim wahaniom (781 w 2000 roku – 784 w 2006 roku). Najwyższymi wskaźnikami charakteryzują się województwo lubelskie, łódzkie i święto-krzyskie. W 2006 r. najniższy wskaźnik charakteryzował województwo wielkopolskie (11,0), a najwyższy charakteryzował województwo lubelskie, gdzie odpowiedni wskaźnik był ponad trzykrotnie wyższy (36,0). W województwie lubelskim obserwuje się wysoką liczbę rejestracji nowych przypadków gruźlicy, dlatego też stanowi ona poważny problem epidemiologiczny