Wprowadzenie i cel pracy:
Celem pracy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy wprowadzenie usług e-zdrowotnych w Polsce prowadzi do wyeliminowania barier związanych z dysfunkcjonalnością systemu ochrony zdrowia, czy też do wtórnego wykluczenia seniorów. Wśród omówionych zagadnień znajdują się dostępność usług realizowanych w ramach systemu e-zdrowie i telemedycyny oraz potrzeby osób starszych w tym zakresie.

Metody przeglądu:
Tekst artykułu oparto na przeglądzie literatury przeprowadzonym w 11 naukowych bazach danych z wykorzystaniem słów kluczowych: „ehealth”, „e-health”, „digital health”, „telemedicine”, „telehealth” oraz „Poland”, „Polish”, ograniczonym do okresu 2011–2021, oraz analizie aktów prawnych, raportów i statystyk udostępnionych przez instytucje publiczne (m.in. Ministerstwo Zdrowia, Centrum e-Zdrowia, portal ezdrowie.gov.pl).

Opis stanu wiedzy:
Wśród danych udostępnionych przez instytucje publiczne nie występują wyczerpujące informacje pozwalające na określenie użytkowników usług e-zdrowotnych pod względem wieku. O preferencjach osób starszych w zakresie korzystania z e-zdrowia i telemedycyny można wnioskować na podstawie wyników badań sondażowych. Według L. Bulińskiego i A. Błachnio (2017) 40% seniorów wykazuje gotowość do korzystania z innowacji technologicznych w usługach zdrowotnych.

Podsumowanie:
Dane dotyczące korzystania z usług e-zdrowia i telemedycyny przez osoby starsze są fragmentaryczne i rozproszone. Co więcej, badania naukowe dotyczące potrzeb seniorów w tym zakresie częściowo opierają się na niereprezentatywnych próbach. Pomimo że e-zdrowie i telemedycyna mają potencjał kompensowania nierówności w zdrowiu i różnych poziomów funkcjonalności ochrony zdrowia, należy podkreślić, że polski system e-usług zdrowotnych znajduje się nadal w fazie rozwoju.