Wprowadzenie:
Według Światowej Organizacji Zdrowia każdego roku ok. 15 mln ludzi na całym świecie cierpi z powodu udaru, co czyni go drugą najczęstszą przyczyną śmierci i główną przyczyną nabytej niepełnosprawności u dorosłych. Otyłość jest uważana za istotny czynnik ryzyka udaru mózgu, prawdopodobnie mający również wpływ na rokowanie oraz śmiertelność poudarową. Otyłość można zmierzyć za pomocą wielu wskaźników, przy czym najczęściej stosowanym jest wskaźnik masy ciała (ang. Body Mass Index, BMI)

Cel pracy:
Celem pracy jest określenie, czy otyłość zwiększa ryzyko wystąpienia udaru, i przedstawienie aktualnego stanu wiedzy na temat wskaźników ryzyka wystąpienia udaru.

Opis stanu wiedzy:
Wydaje się, że BMI nie może być brane pod uwagę jako izolowany czynnik ryzyka udaru. Ograniczenia związane ze stosowaniem BMI stwarzają potrzebę poszukiwania lepszych wskaźników otyłości. W ostatnich latach podkreśla się, że otyłość brzuszna i jej markery mogą stanowić bardziej wiarygodne wskaźniki ryzyka udaru mózgu w porównaniu do BMI. Uzasadniają to ostatnie badania, w których stwierdzono, że tłuszcz brzuszny ma większą aktywność metaboliczną niż podskórna tkanka tłuszczowa

Podsumowanie:
Zastosowanie innych wskaźników otyłości, takich jak stosunek obwodu talii do obwodu bioder (ang. waist-to-hip ratio, WHR) oraz stosunek obwodu talii do wzrostu (ang. waist-to-height ratio, WHtR), może pomóc w skorygowaniu ograniczeń BMI, szczególnie w przypadku pacjentów z otyłością brzuszną. Wydaje się, że w celu najdokładniejszego określenia ryzyka, jakie niesie otyłość w udarze niedokrwiennym mózgu, wszystkie trzy markery (BMI, WHR, WHtR) powinny być stosowane jednocześnie w codziennej praktyce.