Cel pracy:
W obliczu zbliżającej się nieuchronnie śmierci, jak również w przypadku występowania charakterystycznych dla wieku podeszłego zmian wpływających na jakość codziennego życia człowiek w starszym wieku (niekiedy w pełni sił) zmuszony jest do uporania się z kryzysem rozwojowym. To być może skłania go do myślenia o eutanazji, o godnym odejściu, bez cierpienia, w otoczeniu rodziny. Czy rodzina sprosta tym oczekiwaniom, to już inna kwestia, ale także wyzwanie dla prawa. W tym kontekście istotne jest, w jaki sposób człowiek i jego rodzina uporają z tym wielkim wyzwaniem związanym z koniecznością pogodzenia się z kresem ziemskiej egzystencji i na ile potrafią poradzić sobie, by w dojrzały i etyczny sposób przekroczyć kryzys rozwojowy związany ze śmiercią. Celem mojej pracy było znalezienie odpowiedzi na pytanie, jak zachowamy się w sytuacji wyzwania związanego z własnym umieraniem, z odchodzeniem najbliższych. Nie jest łatwo myśleć o śmierci, kiedy jest się młodym i pełnym sił, a jeszcze trudniej, kiedy musimy o tym myśleć.

Materiał i metody:
Materiał jest efektem badań przeprowadzonych na niewielkiej próbie 140 osób, posiadających rodzinę i dzieci. W badaniach użyto kwestionariusza ankiety, z deklaracji badanych wyciągano wnioski, bez korelacji.

Wyniki:
Wyniki mogą budzić pewne zdziwienie. Inaczej myślimy o własnym odchodzeniu, a inaczej o odchodzeniu innych. Kwestią istotną są też ewentualne (hipotetyczne) decyzje w tym zakresie.

Wnioski:
Wnioski są wielowątkowe: odnoszą się do nas jako osób, które być może będą odchodzić, jak i do naszych poglądów na odchodzenie najbliższych osób czy zwierząt domowych.