Wstęp:
Ostre uszkodzenie nerek jest częstym powikłaniem po operacjach, w tym szczególnie po zabiegach kardiochirurgicznych. Celem prezentowanej pracy była ocena występowania czynników ryzyka AKI (wg RIFLE) u dzieci po skomplikowanych zabiegach kardiochirurgicznych z wysokim ryzykiem okołooperacyjnym. Grupa badana składała się z 41 dzieci w wieku 0–14 lat, poddanych leczeniu zabiegowemu z powodu wady serca – o wysokim średnim wskaźniku złożoności zabiegu (Aristotle score = 9,25). Metodyka badania obejmowała ocenę trudności zabiegu, stanu klinicznego dziecka, wskaźników opisujących zabieg, wskaźników klinicznych wydolności układu krążenia, czynności nerek (ocenianą za pomocą Eger) oraz ocenę stężenia lipokainy neutrofilowej związanej z żelatynazą oraz stężenia N­końcowego fragmentu czynnika natriuretycznego B w surowicy. W badanej grupie określono częstość występowania AKI na 68%. 20 chorych rozwinęło AKI w stadium R, a 8 w stadium I i F. Analizując występowanie wskaźników klinicznych i biochemicznych wykazano, że czynnikami rozwoju AKI w stadium I i F były: dłuższy czas trwania kwasicy mleczanowej, wyższa dawka leków wazoktywnych i inotropowych, większa objętość drenażu w pierwszej dobie po operacji, dłuższy czas wentylacji mechanicznej, dłuższy czas leczenia w OIT. Spośród wskaźników biochemicznych ujawnienie się AKI I/F związane było z wyższym stężeniem NGAL w 24 godzinie, osiągnięciem najwyższej wartości w 48 godzinie oraz z utrzymywaniem się wysokich wartości NT­proBNP w 24 i 48 godzinie od zabiegu. Badanie wykazało, że do rozwoju ostrego uszkodzenia nerek przyczyniać się może nie tylko sama procedura kardiochirurgiczna, ale także przebieg okresu pooperacyjnego ze szczególnym znaczeniem zespołu „małego rzutu” serca.